Nowe drogi w psychoanalizie

Nowe drogi w psychoanalizie to najbardziej treściwa i wazka teoretycznie praca Karen Horney, opublikowana w 1939 roku, a poprzedzona dwa lata wcześniej wydaną książką Neurotyczna osobowość naszych czasów. Tym, co wyróżnia Nowe drogi… od innych prac autorki, jest rzetelne i syntetyczne streszczenie koncepcji Zygmunta Freuda poprzez syntetyczne streszczenie koncepcji Zygmunta Freuda poprzez systematyczną rekonstrukcję jego założeń oraz najważniejszych pojęć. Autorka nie polemizuje z pomysłami Freuda (którego zresztą uważała za geniusza), lecz beznamiętnie je referuje, a każdy rozdział kończy syntetycznym wypunktowaniem dzielących ich różnic w interpretowaniu źródeł zaburzeń, ich funkcji oraz roli terapeuty. A tych różnic jest wiele i dotyczą spraw całkiem zasadniczych. Tam gdzie Freud widziałby biologiczne uwarunkowania i uniwersalne popędy, autorka dostrzega społeczno-kulturowe konteksty oraz zróżnicowane, lecz nie dość skuteczne (choć sensowne) próby poradzenia sobie z konfliktami, wynikającymi ze sprzecznych nacisków i oczekiwań kulturowych i interpersonalnych. Autorka wprowadza m.in. pojęcie lęku podstawowego. Tam, gdzie Freud byłby skłonny odwoływać się do skomplikowanych transformacji libido, by wyjaśnić motywy niezrozumiałych zachowań, autorka dostrzega różne strategie dążenia do przywrócenia utraconego poczucia bezpieczeństwa.