Dytyramby dionizyjskie

Fryderyk Nietzsche (1844-1900) – jeden z najważniejszych filozofów niemieckich, także filolog, poeta. Człowiek, którego poglądy znacząco wpłynęły na całą późniejszą filozofię, myślenie o kulturze, człowieku, religii. Głosił upadek cywilizacji zachodniej, opartej na myśli greckiej, sokratejskiej i etyce chrześcijańskiej. Tej apollińskiej postawie przeciwstawiał dionizyjską, witalną (połączoną z ideą woli mocy i pojęciem nadczłowieka). Krytykował chrześcijaństwo, ale jednocześnie podziwiał Chrystusa. Jego myśl doczekała się setek interpretacji i omówień. Wzbudzała sprzeciw i inspirowała.

„Podstawowym przekonaniem Nietzschego było, że życie cielesne, fakt biologiczny jest osnową ludzkiej egzystencji, a życie duchowe tylko jego odroślą. Z przekonania tego wypłynął jego naturalizm i relatywizm episemologiczny” pisał Władysław Tatarkiewicz.
Także w tej niewielkiej książeczce, napisanej – jak często u Nietzschego – w formie poetyckiej, przejawia się ten sposób myślenia autora „Wolo mocy”. Jest ona swego rodzaju poetyckim uzupełnieniem najważniejszego dzieła Fryderyka Nietzschego - „Tako rzecze Zaratustra”

Pustynia rośnie: biada w kim się zjawi!
Głaz o głaz zgrzyta, puszcza chłonie, dławi
Śmierć niezmierzona żarem śniadym zieje
i żuje - żuciem swem istnieje
Zniknął!
Już mnie porzucił,
mój druh jedyny,
mój wielki wróg
mój nieznajomy,
mój kat - bóg!