Geniusz i obłąkanie

Gdzie leży granica między szaleństwem, a geniuszem. Czy ludzie wybitni mają większe skłonności do chorób psychicznych? Czy przekraczanie tabu to objawy geniuszu czy szaleństwa? Dlaczego wybitni twórcy tak często miewają swoje natręctwa, swoje skłonności do alkoholu, hazardu, seksu itp? Na te i nie tylko te pytania próbuje odpowiedzieć psycholog, psychiatra, antropolog i w zasadzie jeden z pierwszych kryminologów Cesare Lombroso (1835-1909) w swojej klasycznej pracy Geniusz i obłąkanie. Według autora przestępca to odmienny typ biologiczny. O tym, czy człowiek stanie się przestępcą decydują przede wszystkim cechy antropologiczne, a także osobowościowe. Rozróżnia kilka typów przestępcy - „od urodzenia”, z namiętności, ze skłonności dziedzicznych, kryminoidów (podatnych na przestępstwo), przypadkowych. I choć wiele elementów teorii włoskiego naukowca zostało już obalonych – choćby teza o istnieniu współzależności wyglądu i skłonności patologicznych, wpływie meteorologii, rasy lub dziedziczności na geniusz lub obłąkanie czy też teoria o dziedziczności cech przestępczych - to jednak Geniusz i obłąkanie w wielu aspektach ciągle wydaje się aktualny, zwłaszcza gdy autor koncentruje się nie na przestępcach, a na ludziach wybitnych.