Pomyśl ciało jako czółno, które płonie

Dlaczego Jakub Grabiak? Bo nie było żadnych wątpliwości, że ten oto `dobry chłopak`, który wciąż jeszcze `dzień dobry mówi na klatce, zakupy pomaga nosić`, rocznik 2002, potrafi w wierszu poczarować. Jest w jego poezji coś psychodelicznego, kwasowego, choć nie za wszelką cenę. Jego wyobraźnia przemyka po różnych planach historycznych, archetypach i rekwizytach, żongluje żywiołami i obiektami, na zmianę obniża (wyśmiewa) i podwyższa rejestr.