Morze o poranku

Morze o poranku potwierdza rzadki talent pisarki, która potrafi przetworzyć cierpienie w literaturę. Dowodzi, że można zwracać się z powodzeniem do szerokiego kręgu odbiorców, nie rezygnując z wyrafinowanych środków wyrazu.

„Margaret Mazzantini napisała powieść krótką, ale bardzo piękną”. la Repubblica

Farid zobaczył morze po raz pierwszy nocą, gdy uciekał ze swoje­go domu na skraju pustyni, zostawiwszy tam gazelę, która jadła mu z ręki. Vito patrzy na to samo morze z Sycylii. Jej plaże stały się skła­dowiskiem przedmiotów wyrzuconych na brzeg, cmentarzyskiem pozostałości łodzi i kutrów, które nigdy nie dopłynęły do celu. Vito zbiera je i przechowuje. To fragmenty pamięci.

Margaret Mazzantini wraca do tematyki wojny i jej ofiar – ludzi, któ­rym wielki konflikt rujnuje życie. Opowiada o kontrowersyjnych związ­kach łączących Włochy i Libię od pierwszych dekad XX wieku, kiedy faszystowska propaganda zachęcała Włochów do osiedlania się w no­wej zamorskiej kolonii, przez wypędzenie włoskich osadników za rzą­dów Kaddafiego w 1970 roku, aż do współczesnych morskich przepraw uchodźców. Obdarza głosem tych, którzy są zmuszani do poświęceń, strat i rezygnacji i nie dostają nic w zamian.