Moje zeznania

Anatolij Marczenko – robotnik, członek rosyjskiego ruchu dysydenckiego – za działalność opozycyjną był w latach 1958–86 wielokrotnie więziony w łagrach karagandyjskich, mordwińskich i permskich oraz w więzieniach w Czystopolu i Włodzimierzu (które funkcjonuje od czasów carskich do dziś). Był poddawany szykanom, bity i głodzony. Po wyjściu z Dubrawłagu w 1967 roku napisał Moje zeznania. To pierwsza tak szczera i głęboka relacja o łagrach okresu postalinowskiego, która najpierw trafiła do samizdatu, a potem na Zachód, gdzie przetłumaczono ją na wiele języków i stała się bestsellerem.

Głód, choroby i to, co najgorsze – bezradność, niemożność walki ze złem – doprowadzały mnie do tego, że gotów byłem rzucić się na swoich oprawców, mając jeden cel: zginąć.
Powstrzymywało mnie jedno i tylko to jedno dawało mi siłę do życia w tym koszmarze – nadzieja, że wyjdę i opowiem wszystkim o tym, co widziałem i przeżyłem. Dałem sobie słowo, że dla tego celu wytrzymam i zniosę wszystko.
Anatolij Marczenko, Moje zeznania