W obszernej panoramie dziejów narodów słowiańskich sztuka wyłania się jako bardzo istotny element, kształtujący ich byt historyczny. Autor, zgłębiając złożone relacje między narodami słowiańskimi a ich sztuką, ukazuje, jak te dwie siły współdziałają, wzmacniając się nawzajem w procesie ciągłego kształtowania tożsamości narodowej. Sztuka - w tym kontekście zdefiniowana jako sztuki plastyczne i architektura, pełniła istotną rolę jako katalizator procesu formowania się tożsamości kulturowej. Koncepcja sztuki jako `ośrodka krystalizacji` narodowej świadomości podkreśla jej moc oddziaływania na masową percepcję, tworząc materialne oparcie dla dziedzictwa narodowego. Narody słowiańskie, zanurzone w historii, wchodziły w interakcję ze sztuką, tworząc jednocześnie tradycję i dziedzictwo wizualne. Proces ten nigdy nie został definitywnie zakończony. Kultura, a zwłaszcza sztuka, stają się więc kluczowymi czynnikami, które tkwią głęboko w historii narodów słowiańskich, determinując ich nieustanny rozwój i ewolucję.