Autorzy książki ukazują kulturę jako scenę ludzkiego dramatu, skupiając się na doświadczeniach granicznych, które są opisywane jako psychoza, obłęd lub opętanie. W polskiej narracji psychiatrycznej, terapeutycznej i kulturowej rzadko podejmowany jest wątek psychopatologii rodzinnej, który dotyka kulturowego i religijnego tabu i zakazu mówienia o obłędzie.
Zwraca uwagę temat terapii ludzi wracających z wojny i sacrum wojny oraz problem wynikający z „analnego opętania”. Analizowane są patologie w religii, kulturze i polityce. Dyskutowany jest problem psychozy tłumu, partycypacji mistycznej i zbiorowego Cienia oraz systemy kontroli indywidualnego i zbiorowego Cienia w oparciu o figurę szatana.
Rozmowy wskazują na pozytywną rolę miłości i wolności w życiu człowieka. One wzmacniają jego sens. Przekraczając różne bariery u kresu swojej życiowej wędrówki, człowiek zbliża się do ojcowskiego i macierzyńskiego obrazu życia, także w archetypie Boga.
