Pochwała macochy

Tę powieść powinno się spalić.

Nie czytaj jej.

Odłóż z powrotem na półkę.

Jest zbyt rozpasana, perwersyjna i wyuzdana.

Mario Vargas Llosa musiał pisać tę książkę z uśmieszkiem wyrafinowanego oszusta, którego nic tak nie cieszy jak naciąganie czytelnika. W samym środku gęstego od namiętnych uniesień małżeńskiego życia don Rigoberta i doni Lukrecji tkwi niewinne pacholę. Mały Fonsito, syn z pierwszego małżeństwa don Rigoberta, nie ma co konkurować o względy ojca z piękną kobietą o ponętnych kształtach, jakimi natura hojnie obdarzyła szczęśliwą żonę. Niewinność dziecka tłamszona jest przez moralną rozwiązłość rodziców.

A może dziecko wcale nie jest dzieckiem, a niewinność ma zbyt wiele wspólnego z rozwiązłością?

Kto tu właściwie jest krętaczem?

Fonsito, Rigoberto, Lukrecja czy Mario Vargas Llosa?

Może jednak czytelnik, skoro sięga po powieść, której nie powinien czytać?

Ciotka Julia i skryba to czysta rozpusta, ale Pochwała macochy… Nie, nie czytaj tej książki!

Mario Vargas Llosa (ur. w 1936 roku w Peru), jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy, autor wielu powieści, opowiadań, sztuk teatralnych, publicysta i polityk. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród literackich, w tym Nagrody Nobla. Wśród jego najlepszych powieści znajdują się między innymi: Ciotka Julia i skryba, Kto zabił Palomina Molero?, Miasto i psy, Święto Kozła oraz Pantaleon i wizytantki, Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki, Wojna końca świata, Rozmowa w „Katedrze”.