„My kochamy Ruskich za wzięcie, a oni nas za żarcie”. Tak szło powiedzonko w czasach istnienia Paktu Warszawskiego, jedynego sojuszu wojskowego zawiązanego celem napadania swoich własnych członków. Tak wyglądały przepływy strategiczne, hierarchia, podział pracy i podział zysków, wedle których wasale pracowali na swojego „opiekuna”. Niemal identyczną formą wyzysku jest to, co czasem nazywa się grzecznie neokolonializmem, a czasem systemem-światem. Natura obu polega na hierarchii. Na ekonomicznej eksploatacji krajów słabych, realizowanej bez jawnej kontroli politycznej (zewnętrznych atrybutów podległości). Efektem końcowym jest jednak zawsze to, że ci na górze łańcuchów dostaw mają pierwszeństwo bądź „prawo” zużywania większej ilości energii i zasobów lub zablokowania budowy wielkiego, konkurencyjnego lotniska. Hierarchie i inne struktury kooperacyjne służą dystrybucji takich dóbr jak bezpieczeństwo, energia, przypisywanie odpowiedzialności i prestiż. W świecie natury znamy je jako „kolejność dziobania”. W geopolityce to wysyłanie „junior-partnerów” na wojnę. W geopolitycznej grze o przetrwanie globalny hegemon to samiec alfa międzynarodowej społeczności. Ustanawia zasady i decyduje kto i kiedy może je łamać. Hierarchia to kluczowy termin struktury władzy, prestiżu, energii, środków oddziaływania. Przejawem tej logiki jest ład światowy Pax Americana – jego esencją jest kontrola światowego systemu dystrybucji energii. Ale systemy hierarchii działają na każdym poziomie i w każdym zakątku ludzkiej aktywności. Wszelkiej. To dlatego niesłychanie celne są słowa, które Korwin-Mikke wypowiedział w Parlamencie Europejskim: „Polacy są czarnuchami Europy”.
