To jest znakomita robota pisarska – i w ogólnym zamierzeniu, i w szczegółach, w rytmie i budowie zdań. Dziad zwany Tefilem jest intrygujący – przez swoją starczą nadgniłość, a zarazem energię gadania. Ta proza ma wiele wspólnego z powieściami Becketta. Tam też monologujący bohaterowie, postawieni w sytuacjach egzystencjalnej nędzy, wypowiadają się nędzarską mową, ale od czasu do czasu – jak Tefil – zaskakują filozofią najlepszej próby. Piotr Matywiecki Nie chcę powiedzieć, że Wojasiński to kronikarz żywotów prostych, taki Linneusz ludzkich chwastów, niekiedy ładnych i pożytecznych, ale przez przeciętnego obywatela deptanych w pochodzie ku innym, ciekawszym (albo tylko modniejszym) lokalizacjom. Na stronach Sióstr, Starej czy Olandy pisarz odsłania dusze ludzkie równie głębokie, ciekawe i godne poznania jak dusze Lira, Otella i Hamleta. Tefil jest nie tylko kontynuacją tamtych świetnych dzieł Wojasińskiego. Tefil jest, że tak powiem, jego Finneganów trenem. To więcej niż powieść, to proroctwo, a jego adresatem nie jest jakiś tam pan Rozmaryn. Jesteś nim właśnie Ty, Czytelniku. Czytaj uważnie. Charles Stephen Kraszewski Rafał Wojasiński, ur. w 1974 r. prozaik, dramatopisarz. Autor m.in. Złodzieja ryb, Starej i Olandy (Nisza, 2018) oraz dramatów Długie życie, Siostry, Dziad Kalina. Autor wielu słuchowisk. Za Siostry otrzymał Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną, za Olandę, wydaną także w Wielkiej Brytanii i Bułgarii - Nagrodę Literacką im Marka Nowakowskiego.
