Tajemnice polskich templariuszy

Wśród wielu zakonów rycerskich prym wiedli templariusze (Ubodzy Rycerze Chrystusa i Strażnicy Świątyni Salomona) – zakon najmniej poznany i najbardziej tajemniczy. Na ziemiach polskich pojawili się na przełomie XII i XIII wieku. Cieszyli się sławą znakomitych wojowników i strategów. Oprócz miecza w Europie chronił ich również krzyż. Musieli się z nimi liczyć wszyscy chrześcijańscy władcy.

Ważnym też zadaniem wszystkich europejskich komandorii tego zakonu było intensywne pomnażanie majątku. Templariusze zarządzali tysiącami hektarów ziemi, lasami i jeziorami. Sprowadzali osadników, zakładali nowe miasta i wsie. Budowali drogi i mosty, wytyczali i ochraniali szlaki komunikacyjne. Pobierali myto, dysponowali targowiskami, karczmami i młynami. Ich majątki zwalniane były z dziesięcin, kolęd oraz wszelkich świeckich i kościelnych świadczeń podatkowych. W opinii współczesnych Rycerze Chrystusa byli niezmiernie bogaci, jednak w momencie kasaty ruchomy majątek komandorii przepadł bez śladu. W jaki sposób zniknął? Gdzie się podział? Do dziś krążą legendy o skarbach templariuszy ukrytych głęboko w tajemnych i niedostępnych miastach.