„Kronika Polska” obejmuje okres tworzącej się Polski – od czasów legendarnego Piasta do Bolesława Krzywoustego. Stanowi jednocześnie gatunek literatury faktu i poematu epickiego. Utwór pisany trzynastozgłoskowcem, liczy 3052 wiersze. Wartkość akcji oraz ukazanie osobistych sukcesów i dramatów poszczególnych postaci ma wyzwolić u czytelnika większe emocje oraz wzbudzić zainteresowanie przedstawianym okresem historii Polski. Przekaz historyczny został ubarwiony znanymi nam legendami oraz osobistymi fantazjami Autora – m.in. na temat głodnych Węgrów, gnieźnieńskiego bruderszaftu czy jelenia mówiącego po węgiersku. Ukazuje szerszy kontekst geopolityczny tworzącej się Polski, co pozwala zrozumieć współzależności między sąsiadami, zmienność koniunktury oraz podobieństwo stylu rządzenia i zmagań władców poszczególnych państw, które poza niemieckim hegemonem walczyły z różnym skutkiem o własną niezależność. Na końcu „Kroniki Polskiej” został zamieszony wykaz postaci, żyjących w wymienionym okresie historycznym. Z kolei przypisy mają na celu przybliżenie sylwetek zaprezentowanych bohaterów oraz miejsc najważniejszych wydarzeń, które rozgrywały się w Europie Środkowej, w przedstawionym przez Autora okresie.
