Dziewczynka w lustrze

Dla osób, które miały szczęśliwe dzieciństwo, książka ta jest zwierciadłem przeszłości. Te, które nie mają tak dobrych wspomnień, mogą dzięki niej przekazać ciepło własnemu dziecku i czerpać z tego doświadczenia, mogą wspólnie patrzeć w lustro: Co w nim widzisz? Swoją mamę, siebie jako małą dziewczynkę? Pokolenia dziewczyn i kobiet, które cię poprzedzały? Może siebie jako przyszłą&nbsp,dorosłą kobietę?Przewracając strony, możemy podziwiać magię słów Katalin Tasi i obrazów Hajnalki Szimonidesz. W tekście jest miękkość i ciepło, które pięknie oddaje stonowana kolorystyka stron i malowane ilustracje. Działają tak, że chcemy gładzić długie włosy mamy, dotykać płatków&nbsp,bukietu, który trzyma, czy delikatnej skóry małej siostry. Każdy wiersz stanowi, oparte na wspomnieniach, przemyślenia o rodzicach,&nbsp,dziadkach, przyjaźni, przemijaniu, starości czy oczekiwaniu rodzeństwa.&nbsp,Dziewczynka w lustrze&nbsp,to lektura o cieple, jakie dają więzy rodzinne i przyjacielskie, książka dotykająca istoty&nbsp,codzienności, potrzebna w świecie powszedniego zabiegania.&nbsp,

Katalin Tasi, jak sama mówi, jako dziecko uwielbiała bajki, teatr i&nbsp,przygody, a kiedy dorosła, zdała sobie sprawę, że bardzo lubi opowiadać historie. Inspiracją dla powstania&nbsp,Dziewczynki w lustrze&nbsp,stała się ilustracja Boglárki Paulovkin z książki&nbsp,Mário Csillagszedő&nbsp,Ottó Kissa, przedstawiająca dziewczynkę klęczącą przed lustrem obok sznuru pereł&nbsp,i szminki. Tomik wierszy i obraz wywarły na autorce ogromne wrażenie. Wiele razy wracała do książki, a przed sobą miała twarz małej,&nbsp,przeglądającej się w lustrze dziewczynki. Od tego momentu&nbsp,zastanawiała się: gdybym była bohaterką z książki, kogo bym zobaczyła&nbsp,w lustrze: czy nadal małą dziewczynkę?&nbsp,Dziewczynka w lustrze&nbsp,powstała zimą 2005 roku i czekała na publikację siedemnaście lat. Katalin Tasi, z zawodu prawniczka, która&nbsp,przez 17 lat pracowała w biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, napisała&nbsp,ją w swoim rodzinnym domu, w pokoju ukochanego dziadka, do którego zresztą często wraca w swoich utworach. W miejscu tym wspominała dziecięce lata, chwile, kiedy dziadek opowiadał jej, inspirowane ludowymi przypowieściami, historie.