Enter Night: Metallica - Biografia

Po lekturze ``Enter Night``, najnowszej biografii Metalliki, trudno oprzeć się wrażeniu, że stworzenie wyczerpującej i w pełni satysfakcjonującej opowieści o tym zespole, jest już niemal tak samo trudne, jak nagranie wartościowego albumu przez samą Metallikę.

Nie dlatego, że to kiepska opowieść. Metallica to po prostu zespół, o którym napisano już chyba wszystko i, być może, potrzeba było kogoś innego niż tylko zawodowy dziennikarz, oraz przeskakujący z kwiatka na kwiatek biograf, nawet taki, jak Mick Wall, który na łamach swego dzieła wytrwale kreuje się na osobę z najbliższego grona znajomych zespołu. Już wcześniej, nakładem wydawnictwa Kagra pojawiła się solidna, choć niepozbawiona paru słabości, książka Joela McIvera ``Metallica - Sprawiedliwość dla wszystkich``. Chciałoby się, by kolejna pozycja traktująca o zespole pozbawiona była niedociągnięć, wniosła więcej nieznanych faktów, wreszcie pozwoliła spojrzeć pod innym kątem na amerykańską legendę. W sferze marzeń pozostawiam powstanie pracy, która zmierzyłaby się z próbą wyjaśnienia bajkowego fenomenu formacji, którego do dziś jako umiarkowany miłośnik jej dokonań, po prostu nie rozumiem.

Mick Wall podjął się zadania, ale sukces jest tylko połowiczny. Marcus Gray opisuje złośliwie we wstępie do swojej książki o The Clash powszechnie występujący schemat biografii zespołu rockowego. Zaczyna się ona zazwyczaj od wyróżnionego kursywą opisu koncertu kapeli, będącej u szczytu sławy, następnie autor przechodzi do rozdziałów poświęconych dzieciństwu muzyków i ich pierwszych spotkań, by przez kolejne 150-350 stron (``zależnie od długości kariery i rozmiaru zaliczki od wydawcy``) potwierdzać z góry przyjęte założenia dotyczące lat chwały danej formacji. Całość kończy się ``trzystronicowym sprintem w stronę rozczarowania``. Opis ten całkiem nieźle pasuje do ``Enter Night``, z tą jedną różnicą, że prolog opowiada o śmierci Cliffa Burtona, a wyróżnione kursywą części otwierają każdy rozdział książki i, nie pełniąc w zasadzie żadnej uzasadnionej dramaturgicznej roli, służą chyba tylko podbudowie ego samego autora.